Dank aan Paula Henning-Bijkerk
Paula(links) en Dina
Mijn tante Paula Henning-Bijkerk (9 augustus 1933-19 september 2021) had een groot hart voor dieren. Die enorme betrokkenheid deelde ze met haar tweelingzus Dina Simons-Bijkerk (9 augustus 1933-29 december 1998). Samen sneden ze in de koude winters van de jaren ’70 al bergen oud brood klein, die ze uitstrooiden op de oevers van de Ringvaart bij Bennebroek. Op die manier hielpen ze de meerkoeten en waterhoentjes die daar in groten getale de wakken openhielden.
Na de dood van haar echtgenoot John Henning in 1991 en die van haar moeder in 1993 maakte Paula een periode van rouw door. Mijn moeder slaagde erin haar op te vrolijken door haar in die jaren bijna wekelijks mee te nemen naar het Vogelhospitaal. Paula genoot van die bezoekjes samen met haar zus. Ze identificeerde zich met de vogels die daar aansterkten of die daar herstelden van een gebroken vleugel of poot. Beiden ergerden zich aan de – naar hun gevoel – maatschappelijke onverschilligheid ten aanzien van het lot van vogels. Te midden van de vrijwilligers die zich zoveel moeite getroostten voor deze ‘lieve dieren’, voelden ze zich onder gelijkgestemden.
De niet onverwachte, maar toch te vroege dood van mijn moeder confronteerde Paula met haar eigen sterfelijkheid. Ongetwijfeld met de dierbare herinneringen aan de uitstapjes naar het Vogelhospitaal in het achterhoofd, besloot ze in het testament dat ze in 2001 liet opstellen, de stichting Vogelrampenfonds een erfenis na te laten. Ze was, in zekere zin, zelf een vogel – een vrije vogel. Maar ze was net zo kwetsbaar als de vogels in het Vogelhospitaal. Vanuit die wetenschap raakten de liefde, de warmte en de betrokkenheid van de vrijwilligers bij het lot van andere kwetsbare wezens haar diep.
Wilfred Simons – 31 augustus 2022
Dank aan Hilma Ex-Pesman
Op 14 december 2020 is Hilma Ex-Pesman overleden. Hilma was een van onze trouwe donateurs. Zij was een groot natuurliefhebber, die veel in de Amsterdamse Waterleiding Duinen te vinden was. Lekker struinen, fotograferen, waarnemingen vastleggen en zo nodig nazoeken in de natuur lectuur. Ze was lid van allerlei stichtingen zoals de Vogelbescherming, Wakker Dier en de Egelopvang. Ze collecteerde en flyerde waar nodig. Haar tuin in Vogelenzang was een waar paradijsje voor egels, vogels, muisjes, kikkers en salamanders. De laatste jaren liep haar gezondheid hard achteruit, maar ze blijft binnen haar mogelijkheden genieten van de natuur. Zo heeft ze nog meerdere huifkartochten in de AWD meegemaakt en gevaren door de grachten van Haarlem en Amsterdam.
Hilma bezocht trouw elk jaar het Vogelhospitaal en omdat zij geen kinderen had en nauwelijks nog familie heeft zij het Vogelhospitaal opgenomen in haar testament en een fantastisch bedrag nagelaten. Dit geld gaan wij o.a. gebruiken voor ons project met de buitenvijvers waarmee wij in 2022 gaan beginnen. Hiervoor zijn wij Hilma zeer erkentelijk!
Dank aan de familie Pitters
Wij hebben een fantastische donatie in ontvangst mogen nemen van Henny Pitters-van Bakel, hierbij in Henny’s eigen woorden de toelichting:
“Mijn man en ik hebben al jaren geleden besloten om na ons overlijden, in plaats van bloemen, graag een donatie zouden willen ontvangen voor een goed doel. 31 Januari 2019 is mijn man overleden. Hij had te kennen gegeven dat zijn keuze was gevallen op het Vogelhospitaal Haarlem. Daar hebben we menig vogeltje in nood naar toe gebracht. Vogels zijn onderdeel van de natuur en essentieel voor het leven op aarde. In de door de mens gecreëerde wereld komen ze nogal eens in de problemen. Op deze manier kunnen we misschien iets terugdoen voor onze gevleugelde vrienden. De wens van mijn man is op de door hem zelf gemaakte rouwkaart gedrukt. De reactie van de mensen was positief; er is dan ook gul gedoneerd. Op deze wijze kan het Vogelhospitaal weer even verder met hun prachtige werk. Ik hoop dat ik met dit berichtje mensen een alternatief heb kunnen aanreiken.”
Wij danken Henny en wijlen haar man Ron voor dit mooie gebaar.
Dank aan Grietje van Dijk-Tempel
in 2016 ontvingen we een legaat van Grietje van Dijk-Tempel, die tussen 1997 en 2010 in Aerdenhout woonde, waardoor ze over het werk van het Vogelhospitaal hoorde. Als kraamverpleegkundige en maatschappelijk werkster werkte ze in Rotterdam en Den Haag.
Daarnaast is ze altijd een groot liefhebster geweest van dier en natuur. Op latere leeftijd huwde ze de kunstschilder Gerard Cloeck van Dijk. Haar stiefzoon Syb van Dijk beschreef het volgende tafereeltje: in een landelijk gebied bevindt het echtpaar zich in de woonkamer met vergezicht op tuin en veld, terwijl zij Chopin speelt op haar vleugel en hij aan een landschap schilderij werkt. Natuur en cultuur in een stevige omarming en uiteindelijk een postuum geschenk aan het Vogelhospitaal. In de dagelijkse zoektocht naar geld ervaren we een erfenis of legaat dankbaar als een welkome adempauze.
